Niet minder dan zes titels van Leo Pleysier trof ik aan in de bananendozen, aan de inhoud waarvan ik nu mijn twaalfde beschouwing wijd. Kop in kas (1983), Wit is altijd schoon (1989), De kast (1991), De gele rivier is bevrozen (1993), Zwart van het volk (1996) en Volgend jaar in Berchem (2000). Alleen de eerstgenoemde en de laatstgenoemde titel heb ik deze week niet herlezen. Het was een prettig weerzien met een schrijver die ik, meer dan de andere over wie ik tot nu toe schreef, uit het oog was verloren.
Wit is altijd schoon markeerde de doorbraak van Pleysier, die voor die tijd bekend stond als experimentele of voormalig experimentele schrijver, en in die hoedanigheid geen groot publiek aan zich had weten te binden. Die doorbraak viel ongeveer gelijk met de opkomst van een auteur als Eric de Kuyper, die de wereld van zijn jeugd eveneens wilde doen herleven, en Pol Hoste, die met Vrouwelijk enkelvoud en Een schoon bestaan bijna Pleysier-achtige boeken schreef. Het hing blijkbaar in de lucht. (meer…)